Hoe trappen mij tot in mijn dromen achtervolgen..

Vanwege de vele avonturen is het helaas niet gelukt om dit verslag kort te houden. Mijn advies is: Neem de tijd :)

Machu Piccchu. Al sinds wij hier zijn staat dat op onze to-do-list en aangezien het einde met rasse schreden nadert en wij zwaar de behoefte hadden om er een weekendje tussenuit te gaan nadat we weken keihard door hadden gewerkt aan ons onderzoek (vandaar de weinige blogs waar iedereen al naar begon te vragen, we maakten gewoon vrij weinig zinnigs mee om te kunnen vermelden. Maar met deze blog zal ik alles goed maken) Maargoed, daardoor besloten wij vorige week, erg last-minute, om het weekend naar Machu Picchu te vertrekken.

Ik deed wat internetresearch (ben ik inmiddels erg goed in geworden) en las dat dit een trip is die eigenlijk weken van te voren voorbereid moet worden. Dit omdat er zoveel toeristen heen willen en je dus nooit weet of je nog wel tickets kunt bemachtigen. Klonk allemaal erg serieus.

Maar ik zal eerst even wat achtergrond informatie geven over Machu Picchu. Ik ben er namelijk achtergekomen, schokkend, dat heel veel mensen niet eens weten wat Machu Picchu is!

Voor deze cultuurbarbaren, een stukje wereldgeschiedenis: Machu Picchu is ook wel de ‘verloren stad van de Inca’s’. De enige stad die niet veroverd of überhaupt ontdekt is tijdens de Spaanse overheersing hier in Peru en daardoor ook niet is verwoest. Pas in 1800 ergens werd de stad ontdekt, daarom is de stad nog zo mooi intact in tegenstelling tot vele andere ruines van de Inca’s en omdat het een bizarre locatie heeft, bovenop een berg tussen allemaal bergen in, is deze plek meer en meer een toeristische trekpleister geworden. Vanwege de ligging is de stad alleen per trein te bereiken, uiteraard rekenen ze achtelijke prijzen daarvoor, speciaal gericht op het budget van de meest rijke Amerikanen. We zagen al met angst en beven ons budget slinken bij de prijzen voor de trein en toegangsprijs voor Machu Picchu zelf. Tot ik op een site van een aardige meneer las dat er meerdere mogelijkheden zijn om Machu Picchu te bereiken.

Donderdagavond besloten wij dat wij vrijdag zouden vertrekken op deze niet-toeristische, alternatieve en zooveel goedkopere route. Niets van tevoren geboekt of gepland gingen wij op pad met twee tasjes met kleren, onze wandelschoenen en wat flessen water.
Allereerst namen wij de bus, deze bus reed vier uur door de bergen. We reden door het berglandschap waar we al twee maanden in wonen en we vonden het wel mooi maar niet zo interessant meer. Halverwege waren we zo hoog dat we alleen maar door de wolken reden. (Stiekem dacht ik dat we vlogen want we konden werkelijk niets zien!) En dat meer dan een uur lang, ineens reden we de wolken weer uit en waren we aan het afdalen. Tot mijn verbazing was de hele omgeving veranderd. In de bus werd het veel benauwder en de bomen en begroeiing op de bergen was anders. Het leek zelfs wel of ik een boom zag staan die op een bananenboom leek maar ja wat weet ik daar nou vanaf.. Tot ik ineens bananen aan de bomen zag hangen en sinaasappels en kokosnoten en de meest exotische bloemen.. We waren in de jungle!!! We hebben een uur lang tegen het raam geplakt gezeten om niets te hoeven missen van die wonderlijke omgeving. Van verrukking vergaten we bijna uit te stappen bij het stadje Santa Maria waar we eruit moesten. Gelukkig riep een man heel hard naar de chauffeur dat we eruit moesten. Want waar we anders waren terecht gekomen…

Daar stonden we dan buiten de bus; plakkerig en zwetend van de plotselinge klimaatverandering zoekend naar de volgend rit die ons naar het stadje Santa Teresa zou brengen waar we zouden overnachten. En die rit was erg .. hoe zal ik het noemen.. euhm enerverend. Ik zat naast het raam en keek af en toe slikkend naar beneden want daar onder mij was een ravijn van enkele tientallen meters diep en daarin bulderde en raasde de rivier, dezelfde rivier die langs ons huis stroomt. Maar vergeleken met dit natuurgeweld is de rivier bij ons huis een lief kabbelend stroompje. De chauffeur wilde volgens mij op tijd ergens zijn want vanaf het moment dat zijn voet het gaspedaal aanraakte scheurden we er in volle vaart vandoor. Ik zag werkelijk elk moment in gedachten het wiel over de rand glippen, zo dicht sjeesde hij langs die afgrond. Toen ik mij eenmaal daarover heen had gezet en bedacht dat die man dit tien keer op een dag deed en nog steeds leefde, kon ik weer genieten van de omgeving.
In deze bergen stromen tientallen bergriviertjes die allemaal uitkomen in die grote rivier. Omdat het er zoveel zijn en ze waarschijnlijk telkens van route veranderen leggen ze geen brug aan over de riviertjes. Nee hoor, het water raast gewoon over de weg. We reden door de vele bergstromen heen die ik soms echt aan de auto voelde trekken en ik dacht ‘al rij ik door rivieren, ze spoelen mij niet weg…’. Tot zover Elly&Rikkert.
Het was een wilde safari rit van een uur door een machtig mooi landschap maar de chauffeur heeft ons gelukkig heelhuids afgezet in Santa Teresa.

Hier was het enige wat wij wilden: naar de hotsprings! Yojan had ons aangeraden om in dit stadje te overnachten en naar de hotsprings te gaan. Warme vulkanische meren in de openlucht. Puur natuur. Bij Machu Picchu zijn ook hotsprings maar die zijn zo overcrowded dat ze niet leuk zijn. We vonden het meest goedkope hostel dat we konden vinden, trokken onze bekiekmie aan en stonden op straat. Euh, waar moeten we eigenlijk heen? En toen kwam Raoul aanrijden, een aardige taxichauffeur die vroeg of we naar de hotsprings wilden. Een gezellig Canadees gezelschap, bestaand uit een meisje met haar vriendje en haar broertje, dat we net waren tegengekomen wilde ook mee. Ook weer geregeld.
Eenmaal aangekomen ging Raoul niet terug naar de stad, hij installeerde zichzelf met wat collega’s en een biertje op een stoel en wachtte tot we weer terug wilden.

Deze hotsprings alleen zijn al genoeg om voor naar Peru te vliegen. We hadden een paar spannende ritten achter de rug dus hoe heerlijk is het dan om in de open lucht in een super warm bad te stappen terwijl je de rotsen onder je voeten voelt, zo natuurlijk. De bergen torenden hoog boven ons uit en we zagen het langzaam donker worden. Terwijl wij poedelden in het superwarme water verschenen de sterren boven ons hoofd, vlogen de vleermuizen laag over het water en hoorden we duizenden krekels muziek maken op de achtergrond. Ik ga er verder niets meer over zeggen, de ervaring was te overweldigend, geen enkel woord kan daar eer aan doen.

We hadden met Raoul afgesproken dat hij ons de volgende ochtend naar de elektriciteitscentrale zou brengen. De busjes konden maar tot de elektriciteitscentrale rijden, daarna hield de weg op. Uiteraard was onze aardige Raoul niet op tijd en er kwam een ander busje langsrijden die ook die kant op ging. Westers als wij zijn gingen we niet op Raoul zitten wachten tot hij zijn roes had uitgeslapen en stapten wij in dit busje.

En toen stonden we een half uur later bij de elektriciteitscentrale en waren we op onszelf aangewezen. ‘Gewoon het treinspoor blijven volgen, 2 á 3 uur lopen en dan zie je Aguas Calientes, het stadje waar je moet zijn’ was ons reisadvies van Yojan. Braaf begonnen wij te lopen langs het spoor, verbijsterd dat we eigenlijk gewoon op eigen houtje door de jungle liepen. Er stonden in het begin nog wel wat huisjes en zagen we nog wat oude vrouwtjes eten en drinken verkopen. Bij het laatste huis begon er ineens een vrouw naar ons te roepen en sprong er een militair uit de bosjes. Hij stuurde ons van het spoor af, richting de berg. Een man in een blauw shirt wenkte ons. Een beetje overdonderd (voornamelijk omdat we er geen woord van verstonden) liepen we maar braaf achter de man aan. Totdat we zagen dat hij een smal ondoordringbaar paadje in liep zoals dat alleen donker en ondoordringbaar kan zijn in de jungle. ‘Hahaa’ dachten wij ‘daar trappen wij niet in, een beetje twee meisje de jungle inlokken’. We maakten, zonder een woord tegen de man in het blauwe shirt te zeggen, rechtsomkeert. We wilden heel eigenwijs de militair voorbij lopen en onze weg langs het spoor vervolgen. De militair en nog meer mannen die er inmiddels bij waren komen staan, probeerden ons toch heftig iets duidelijk te maken. Er kwamen nog twee mensen voorbij lopen, die toch iets meer Spaans spraken dan wij. Ze luisterden naar wat de militair te zeggen had en vertelden ons toen dat de brug verderop verwoest was door vallende rotsblokken, we moesten een alternatieve route volgen, de man met het blauwe shirt zou ons de juiste weg wijzen. Hij was inmiddels een beetje verbaasd weer teruggekomen, zich waarschijnlijk afvragend waar wij ineens gebleven waren. Omdat die andere twee mensen er nu bij waren durfden we wel met de man het donkere paadje in te lopen, een beetje beschaamd dat wel, maar toch vonden we onszelf (voor de zoveelste keer) wel verstandig. We maakten een halve jungle tocht, met takken opzij duwen en alles wat je je daarbij voor kan stellen, tot we bij een ander treinspoor kwamen. De man zei dat we dit spoor moesten volgen omdat het over een brug ging die niet verwoest was. Dankbaar gaven we hem een solletje voor de moeite. Daar begon dan toch echt onze uiteindelijk 2,5 uur durende wandeltocht door de jungle.

Het was een tocht zoals je je een tocht door de jungle kan voorstellen. Hoge bomen met een soort van lianen, vonden wij dan. Prachtig gekleurde bloemen, overal bananenbomen, omgeven door hoge bomen, stralende zon, bulderende rivier en duizenden soorten vlinders. Overal waar we keken waren vlinders. De temperatuur en omgeving deden ons bijna denken aan de vlindertuin in de dierentuin. Alleen was dit een massaal uitgestrekte vlindertuin met bizar gekleurde vlinders die zelfs een beetje vlindertuin niet heeft. We zagen vele kleine watervalletjes die we per spoor moesten oversteken, balancerend over een rails een waterval oversteken is ultiem..
Uiteraard was de brug die we moesten oversteken, zo scary en krakkemikkig zoals je hier van een spoorbrug kan verwachten. We hebben de hele wandeling een stralende zon gehad maar zo genietend van de omgeving was ik mij glad vergeten in te smeren. Mijn schoudertjes kunnen nog steeds rood worden heb ik gemerkt. We hebben zo intens genoten van de hele reis naar Machu Picchu toe dat we die hele Machu Picchu zelf al bijna waren vergeten. Maar ineens, na uren in woeste natuur te hebben gelopen, zagen we een schattig klein stadje voor ons opdoemen.

We gingen een restaurantje binnen om onszelf te trakteren op een colaatje, tevreden over het feit dat de hele reis ons nog geen tien euro p.p. had gekost, en gelijk begon het te stortregenen. Tropisch klimaat, tropische regenbuien. De rest van de dag heeft het geregend. We zagen nog wat wandelaars, zielig en doorweekt, de jungle uit komen. Wij waren intens dankbaar voor de stralende zon die we de hele ochtend tijdens onze wandeling hadden gehad. We vonden een hostel en ploften neer op het bed en installeerden ons zoals vrouwen zich installeren… ’s avonds zijn we de stad een beetje gaan verkennen maar ik was er al gauw achter dat ik nooit meer zoiets toeristisch zou meemaken als Aguas Calientes. (Dat betekent overigens: warm water. Wat weer staat voor de hotsprings naast het stadje maar wij wilden ‘onze Santa Teresa hotsprings ervaring’ niet kapot maken met deze vieze baden en hebben deze hotsprings niet eens bezocht. De mensen die we spraken waren er gelukkig ook niet erg enthousiast over.) Over alles wat je besteld gooien ze gerust een tax naar eigen inzicht overheen. Omgerekend zijn het gewoon normale westerse prijzen maar voor dit land was het achterlijk duur.

We liepen wat ticketverkooppunten af en binnen een uur hadden we alle tickets die we nodig hadden, lang leve het regenseizoen. Een bus ticket om de volgende ochtend Machu Picchu te bereiken (beetje achterlijke prijs) een entreeticket om bij Machu Picchu naar binnen te mogen (erg achterlijke prijs) en een treinticket terug naar huis (ook achterlijke prijs) Met een lege portemonnee en een goudmijn aan tickets lagen we tevreden in bed die avond.

Om kwart over vijf de volgende ochtend stonden we in een lange rij voor de bus te wachten. De zon zien opkomen bij Machu Picchu schijnt een ervaring te zijn die je eens in je leven moet hebben meegemaakt dus ik was bereid om daarvoor mijn wekker te zetten. Om half 6 zaten we in de bus en om 6uur liepen we door de entreepoort bij Machu Picchu. Meer het gevoel hebbend dat we bij een pretpark naar binnen liepen. We hadden ook een ticket gekocht om de Machu Picchu montana te beklimmen. Er staan twee bergen naast Machu Picchu. De Wayna Picchu en de Machu Picchu montana. De Wayna Picchu is erg in trek en bijna alle toeristen beklimmen die berg. We hadden ook gehoord dat die berg erg pittig was om te beklimmen en omdat ik mij nog niet altijd even goed voel bij hoogtes en inspanning, besloten we dat we dan maar de Machu Picchu montana zouden beklimmen, onszelf niet afvragend waarom die Wayna Picchu zo in trek was. Onszelf niet afvragend waarom het ticket voor de Machu Picchu goedkoper was…

Om kwart over zes bereikten we de entreepoort die ons de toegang zou verschaffen tot de berg. Helaas ging de poort pas om 7 uur open. We hadden geen zin om terug te lopen en samen met een ander stout stel glipten we om de poort heen en begonnen met de klim. Het was mistig, bewolkt en we zagen geen hand voor ogen. We wisten zelfs niet dat we, op weg naar de berg, al langs Machu Picchu waren gelopen. Onszelf afvragend waar die mooie oude stad nou was, zo dicht was de mist.
De Machu Picchu montana was een mooie berg, soms met uitzicht (als er geen mist was geweest) soms door dicht begroeide stukken natuur. Het bestond alleen maar uit, elkaar continu opvolgende, stenen trappen, nog uit het Inca tijdperk. Na zo’n half uur klimmen bedacht ik me dat ik iets had zien staan over deze berg in de Lonely Planet. We settelden onszelf op een steen en Klaske maakte foto’s van het uitzicht dat we niet hadden terwijl ik de woorden ‘a rough climb of two hours’ las. Haha, gaan we dat echt doen?! We besloten dat we nu al zover waren dat we het gingen afmaken ook. Het andere stel lag een paar trappen voor ons en we liepen zo ongeveer gelijk op. Vastbesloten dat wij de eerste vier zouden zijn die de bergtop zouden bereiken.

En een ‘rough climb’ was het zeker. Glibberige paadjes, trappen, diepe afgronden, trappen, smalle weggetjes en immens hoge trappen doemden voor ons op. Ineens kwam er een man uit de mist wandelen, die vriendelijk zei: just ten minutes! Hij was al voor ons om het hekje heen geglipt en was al op de terugweg! Ik was superblij en vond nieuwe energie om nog een trap te beklimmen. Maar na tien minuten vond ik de man erg stom, het einde was nog steeds niet in zicht. Tot ik ineens gehijg en gepraat achter me hoorde, de brave toeristen die hadden gewacht tot 7 uur, kwam eraan! We gingen ons toch niet laten inhalen door die mensen. Bang om onze koppositie te verliezen klommen we verder, Klaske heeft bergbeentjes, die leek de berg relaxed te bewandelen. Maar ik heb nog nooit van m’n leven een fatsoenlijke berg beklommen en dan ook nog met die hoogte. Maar we hebben het gehaald!!

Tevreden stonden we met zijn vieren boven op de top, al snel kwamen er meer en meer mensen bij. Verwachtingsvol stonden we te kijken naar de dichte mist, wachtend tot de zon al die wolken zou verdrijven en wij het mooiste uitzicht over Machu Picchu zouden hebben.
Wij wachten en wachten en wachten..
Twee uur later besloten we dat we het te koud kregen, we honger hadden en die Machu Picchu dan toch maar van dichtbij gingen bekijken. Daarvoor had ik dan mijn wekker om half 5 gezet, voor een zon die lekker achter de wolken aan het schijnen was.
Ik dacht dat we na die verschrikkelijke klim als vrolijke berggeitjes naar beneden zouden huppelen, niets was minder waar. Een steile, natte, smalle trap naast een diepe afgrond afdalen.. dat doe je niet huppelend. Misschien vond ik de afdaling nog wel meer een verschrikking dan omhoog. Maar we stonden om 11 uur weer beneden onderaan de berg. De man bij het toegangshek was verbaasd dat onze namen niet op de lijst stonden, we hadden een handtekening bij binnenkomen en verlaten van de berg moeten zetten, wij deden heel onnozel, schreven alsnog onze namen op en wandelden grinnikend weg.
Maar we hadden nog steeds geen Machu Picchu complex gezien. Ook geen zon trouwens.
(Research achteraf heeft ons verteld dat de Machu Picchu montana een keer zo lang is als de Wayna Picchu en ook een keer zo zwaar.. vandaar dat de meeste toeristen daarvoor passen...)

Met zwaar vermoeide benen begonnen we Machu Picchu stad te verkennen. Daar liepen we dan eindelijk door de ruïnes, We maakten de ultieme toeristenfoto op de rots waar iedereen zijn foto maakt en wandelden wat rond. Helaas bestaat zelfs Machu Picchu stad uit trappen, trappen en trappen. We zagen wat lama’s grazen op de terrassen, we maakten er foto’s van. We bezochten wat huisjes in de stad zelf en we vonden het erg mooi, we maakten er foto's van. Maar bij elke trap op en af begonnen mijn benen harder te protesteren. Nadat de zon eindelijk (rond een uur of één) zichzelf kwam laten zien en wij zonnige foto’s hadden van Machu Picchu begon ik te erkennen dat mijn benen niet nog één traptrede konden afdalen of opklimmen. Daarom genoten we nog even van rondwandelen op effen paadjes en het zonnige uitzicht. We konden nu van onder zelfs de bergtop zien die boven ons waarop we hadden gestaan. Erg onder de indruk van dit alles besloten we moe en trots op onszelf maar eens naar huis te gaan rond half drie. Dat was dan onze Machu Picchu ervaring.

De rest van de dag hebben we uitgeteld op bed gelegen en ging het licht ergg vroeg uit. Vanochtend namen we om 9 uur de trein en stapten we om 11 uur uit bij het stationnetje. Een tochtje van maar twee uur met de trein! We wilden een taxi nemen maar er was weer eens staking, voor een bedrag vijf keer zoveel als normaal wilde een taxi ons wel naar huis brengen. En daar zit ik nu met benen die niet meer kunnen bewegen, heel therapeutisch ons avontuur te schrijven terwijl ik weer het vertrouwde uitzicht heb vanaf de veranda.

We gaan deze week nog een paar leuke dingen ondernemen en daarna vertrekken we naar Lima! We hebben besloten dat we deze omgeving wel een beetje hebben ontdekt en dat we nog eventjes willen genieten van de kust en de hoofdstad van dit land. Na maanden in een dorpje van 30 gezinnen te hebben gewoond vertrekken we naar een stad van weetikveelhoeveel inwoners. We hebben er erg zin in!!

En dan zijn we over precies een maand alweer thuis!!

En als je dit einde hebt bereikt dan ben je m’n held :)

Dikke zoen Hadassa