Het leven in Paucarbamba
Door: Hadassa
Blijf op de hoogte en volg Hadassa en Klaske
03 Februari 2014 | Peru, Paucarbamba
Paucarbamba
Afgelopen donderdag zijn we aangekomen in Paucarbamba , nadat we een nachtje in de welbekende toeristische stad Cusco hebben doorgebracht. Cusco is een wereldstad in vergelijking met Paucarbamba. Om precies te zijn wonen hier plusminus dertig gezinnen, is er één lange zandweg waar de huisjes aan staan en loopt er langs die weg een spoorlijn. Die stopt uiteraard niet in Paucarbamba zelfmaar brengt mensen van dure hotels naar MachuPicchu. Hij rijdt alleen in de ochtend en de avond en toetert dan flink hard omdat er natuurlijk geen fancy spoorwegovergang is hier. Elke ochtend rond kwart over zes denk ik dan ook dat de trein minstens m’n slaapkamer binnenrijdt. Maar na drie nachten begin ik er aan te wennen!
Het is wel een omslag na ons vakantieweekje, de armoede zie je nu van dichtbij omdat je de kinderen gaat leren kennen en hun verhaal hoort. We hebben al twee kinderclubs mee gemaakt, het zijn dotten van kinderen en we zien hoe erg ze genieten van alleen maar een paar liedjes zingen en een Bijbelverhaal horen. Alcohol is een groot probleem hier, er werd al een ‘grapje’ gemaakt dat wanneer je iemand nodig had, je in de ochtend er heen moet gaan want in de middag zijn ze dronken. Dat zijn de gezinnen waar deze kinderen opgroeien, dus we vinden het extra fijn dat we voor hen straks iets kunnen gaan betekenen.
Nu pas merken we echt hoe dramatisch het is dat we geen Spaans kunnen. We zijn hard aan het oefenen, ongeveer tien nieuwe woorden leren per dag zodat we ons binnenkort een beetje verstaanbaar kunnen maken. Gelukkig kunnen we Frans en lijken veel woorden op elkaar.
Gisteren hebben Klaske en ik een omgeving-verkennende-wandeling gemaakt. In de volle zon met factor 20 ingesmeerd (ja ik dacht nog steeds dat dat hielp) Gelukkig hebben we al een kleurtje en maakt die zon ons alleen maar bruiner maar mijn neusje smeer ik voortaan in met factor 50. Het weer hier kun je je echt niet op kleden. In de andere steden, dicht bij de kust, was er nog veel zon en volop zomer. Het ene moment hang je je was op buiten omdat het dertig graden is, het volgende moment ren je naar de waslijn omdat het stortregent. Gelukkig gebeurt dat alleen in de namiddag. En vooral s’nachts vallen er bakken uit de lucht. Omdat het zomer is valt de kou nog wel mee in de nacht, dat is wel erg prettig.
Klaske en ik hebben samen een mooie ruime slaapkamer met een eigen kingsize bed, de maat van een twijfelaar ongeveer. Dus daar passen ik en mijn teddybeer wel samen in. En twee grote ramen, de een kijkt uit over het weiland waar overdag de paarden in staan en daar achter de bergen. De andere kijkt uit over de stallen, de maïsvelden en daarachter de bergen. Het is heerlijk om op te staan en naar die prachtige bergen te kijken.
In de stallen staan zeven Peruaanse Paso paardjes. Toen ik hier heen kwam zag ik mijzelf al over prachtige berglandschappen galopperen. Helaas is dat iets wat niet gaat gebeuren. Het schijnt namelijk zo te zijn dat Paso paardjes de gangen draf en galop niet kennen. Ze kunnen alleen stappen en een soort speciale gang wat een snelle stap/draf is maar het schijnt te zitten als een luie stoel dus lichtrijden is nooit nodig. Ik ga het binnenkort meemaken! Daarnaast hebben ze één paard, die een kruising is met een Paso en een Quarterhorse. Zij kan wel draven en galopperen alleen hebben ze dat hier nog nooit met haar gedaan, mocht ik ‘tijd hebben’ dan mag ik haar dat aanleren omdat ik weet hoe draf en galop werkt. Leuke bijkomstigheden. Nog een grappig ‘regeltje’ in Peru. Sommige paarden hier op stal hebben geen manen. Ik vroeg me af waarom dat was. Het schijnt dat wanneer je je paard gecastreerd hebt aan de buitenkant goed zichtbaar moet zijn dat ‘ie niet meer ‘echt’ is. Dus merries en hengsten hebben mooie lange manen maar de arme ruinen staan er kaalgeschoren bij. Tja, ik vind t al zielig genoeg dat er aan de onderkant wat is afgeknipt maargoed..
De bewakers van dit huis zijn twee grote Duitse herders, Brandon en Misky. Misky krijgt over een paar weken puppy’s dus daar heb ik zooveel zin in ^^ Verder zijn Brandon en Misky voornamelijk bezig achter de twee katten aan te jagen die op onze veranda wonen. Wijselijk komen zij hier dan ook niet vanaf maar Brandon en Misky hebben er een dagtaak aan om onder de veranda heen en weer te rennen om een glimp van een kat op te vangen.
Yojan en Karina, onze opdrachtgevers waar wij bij in huis wonen, zijn erg toffe mensen. We zijn erg vrij in ons doen en laten en daarnaast willen ze ons alles van de Peruaanse cultuur leren en de omgeving laten zien. Dat willen we grotendeels op het paard willen gaan doen natuurlijk ;) Ohja, we hebben zelfs al cactus gegeten! Wat trouwens erg lekker is. En de meest fantastische gewoonte van Peruanen is om overal en altijd zelfgemaakte smoothies te drinken. Ik was bang dat ik mijn blender zou gaan missen maar er zijn hier overal speciale kramen waar je voor zo’n 1 sol (30 eurocent) een flinke beter verse fruitsap kan krijgen. Je kunt gewoon zeggen wat je erin wilt, ze gooien het in de blender waar je bij staat en binnen drie minuten heb je weer genoeg fruit binnen voor de rest van de dag. Erg fijn. Gisterochtend had Yojan smoothie ‘speciales’ gemaakt, vond het erg vreemd smaken maar het bleek te zijn gemaakt met black beer. Een of ander vitamine vol biertje dat hier veel gedronken wordt, voor de vitamines (…) Na het ontbijt stond ik lichtelijk dizzy weer op haha maar wel weer een Peruaanse ervaring rijker ;) Verder wordt er hier door de christenen uit de kerk geen alcohol gedronken, niet omdat het absoluut niet mag o.i.d. maar meer omdat ze een voorbeeld willen zijn voor de rest van de gemeenschap omdat alcohol hier erg veel kapot maakt.
Momenteel zit ik op onze veranda te kijken hoe de paarden lekker hun eten opsmikkelen en boven de stallen de donkere heldere lucht tevoorschijn komt, zoals je die alleen in de bergen kunt zien. Het klinkt allemaal erg fijn hier, en dat is het ook, maar desondanks is het leven ook erg wennen hier. Het is echt een totaal andere wereld. Maar morgen starten we met het onderzoek en ik ben extra gemotiveerd als ik de kinderen zie waarvoor ik het doe.
Afgelopen donderdag zijn we aangekomen in Paucarbamba , nadat we een nachtje in de welbekende toeristische stad Cusco hebben doorgebracht. Cusco is een wereldstad in vergelijking met Paucarbamba. Om precies te zijn wonen hier plusminus dertig gezinnen, is er één lange zandweg waar de huisjes aan staan en loopt er langs die weg een spoorlijn. Die stopt uiteraard niet in Paucarbamba zelfmaar brengt mensen van dure hotels naar MachuPicchu. Hij rijdt alleen in de ochtend en de avond en toetert dan flink hard omdat er natuurlijk geen fancy spoorwegovergang is hier. Elke ochtend rond kwart over zes denk ik dan ook dat de trein minstens m’n slaapkamer binnenrijdt. Maar na drie nachten begin ik er aan te wennen!
Het is wel een omslag na ons vakantieweekje, de armoede zie je nu van dichtbij omdat je de kinderen gaat leren kennen en hun verhaal hoort. We hebben al twee kinderclubs mee gemaakt, het zijn dotten van kinderen en we zien hoe erg ze genieten van alleen maar een paar liedjes zingen en een Bijbelverhaal horen. Alcohol is een groot probleem hier, er werd al een ‘grapje’ gemaakt dat wanneer je iemand nodig had, je in de ochtend er heen moet gaan want in de middag zijn ze dronken. Dat zijn de gezinnen waar deze kinderen opgroeien, dus we vinden het extra fijn dat we voor hen straks iets kunnen gaan betekenen.
Nu pas merken we echt hoe dramatisch het is dat we geen Spaans kunnen. We zijn hard aan het oefenen, ongeveer tien nieuwe woorden leren per dag zodat we ons binnenkort een beetje verstaanbaar kunnen maken. Gelukkig kunnen we Frans en lijken veel woorden op elkaar.
Gisteren hebben Klaske en ik een omgeving-verkennende-wandeling gemaakt. In de volle zon met factor 20 ingesmeerd (ja ik dacht nog steeds dat dat hielp) Gelukkig hebben we al een kleurtje en maakt die zon ons alleen maar bruiner maar mijn neusje smeer ik voortaan in met factor 50. Het weer hier kun je je echt niet op kleden. In de andere steden, dicht bij de kust, was er nog veel zon en volop zomer. Het ene moment hang je je was op buiten omdat het dertig graden is, het volgende moment ren je naar de waslijn omdat het stortregent. Gelukkig gebeurt dat alleen in de namiddag. En vooral s’nachts vallen er bakken uit de lucht. Omdat het zomer is valt de kou nog wel mee in de nacht, dat is wel erg prettig.
Klaske en ik hebben samen een mooie ruime slaapkamer met een eigen kingsize bed, de maat van een twijfelaar ongeveer. Dus daar passen ik en mijn teddybeer wel samen in. En twee grote ramen, de een kijkt uit over het weiland waar overdag de paarden in staan en daar achter de bergen. De andere kijkt uit over de stallen, de maïsvelden en daarachter de bergen. Het is heerlijk om op te staan en naar die prachtige bergen te kijken.
In de stallen staan zeven Peruaanse Paso paardjes. Toen ik hier heen kwam zag ik mijzelf al over prachtige berglandschappen galopperen. Helaas is dat iets wat niet gaat gebeuren. Het schijnt namelijk zo te zijn dat Paso paardjes de gangen draf en galop niet kennen. Ze kunnen alleen stappen en een soort speciale gang wat een snelle stap/draf is maar het schijnt te zitten als een luie stoel dus lichtrijden is nooit nodig. Ik ga het binnenkort meemaken! Daarnaast hebben ze één paard, die een kruising is met een Paso en een Quarterhorse. Zij kan wel draven en galopperen alleen hebben ze dat hier nog nooit met haar gedaan, mocht ik ‘tijd hebben’ dan mag ik haar dat aanleren omdat ik weet hoe draf en galop werkt. Leuke bijkomstigheden. Nog een grappig ‘regeltje’ in Peru. Sommige paarden hier op stal hebben geen manen. Ik vroeg me af waarom dat was. Het schijnt dat wanneer je je paard gecastreerd hebt aan de buitenkant goed zichtbaar moet zijn dat ‘ie niet meer ‘echt’ is. Dus merries en hengsten hebben mooie lange manen maar de arme ruinen staan er kaalgeschoren bij. Tja, ik vind t al zielig genoeg dat er aan de onderkant wat is afgeknipt maargoed..
De bewakers van dit huis zijn twee grote Duitse herders, Brandon en Misky. Misky krijgt over een paar weken puppy’s dus daar heb ik zooveel zin in ^^ Verder zijn Brandon en Misky voornamelijk bezig achter de twee katten aan te jagen die op onze veranda wonen. Wijselijk komen zij hier dan ook niet vanaf maar Brandon en Misky hebben er een dagtaak aan om onder de veranda heen en weer te rennen om een glimp van een kat op te vangen.
Yojan en Karina, onze opdrachtgevers waar wij bij in huis wonen, zijn erg toffe mensen. We zijn erg vrij in ons doen en laten en daarnaast willen ze ons alles van de Peruaanse cultuur leren en de omgeving laten zien. Dat willen we grotendeels op het paard willen gaan doen natuurlijk ;) Ohja, we hebben zelfs al cactus gegeten! Wat trouwens erg lekker is. En de meest fantastische gewoonte van Peruanen is om overal en altijd zelfgemaakte smoothies te drinken. Ik was bang dat ik mijn blender zou gaan missen maar er zijn hier overal speciale kramen waar je voor zo’n 1 sol (30 eurocent) een flinke beter verse fruitsap kan krijgen. Je kunt gewoon zeggen wat je erin wilt, ze gooien het in de blender waar je bij staat en binnen drie minuten heb je weer genoeg fruit binnen voor de rest van de dag. Erg fijn. Gisterochtend had Yojan smoothie ‘speciales’ gemaakt, vond het erg vreemd smaken maar het bleek te zijn gemaakt met black beer. Een of ander vitamine vol biertje dat hier veel gedronken wordt, voor de vitamines (…) Na het ontbijt stond ik lichtelijk dizzy weer op haha maar wel weer een Peruaanse ervaring rijker ;) Verder wordt er hier door de christenen uit de kerk geen alcohol gedronken, niet omdat het absoluut niet mag o.i.d. maar meer omdat ze een voorbeeld willen zijn voor de rest van de gemeenschap omdat alcohol hier erg veel kapot maakt.
Momenteel zit ik op onze veranda te kijken hoe de paarden lekker hun eten opsmikkelen en boven de stallen de donkere heldere lucht tevoorschijn komt, zoals je die alleen in de bergen kunt zien. Het klinkt allemaal erg fijn hier, en dat is het ook, maar desondanks is het leven ook erg wennen hier. Het is echt een totaal andere wereld. Maar morgen starten we met het onderzoek en ik ben extra gemotiveerd als ik de kinderen zie waarvoor ik het doe.
-
03 Februari 2014 - 07:57
Lisanne Heikamp:
Leuk om te lezen! Succes en geniet! -
03 Februari 2014 - 08:05
Anita:
Wat een heerlijkheid dat je smoothies hebt. Maar wel heftig denk ik, die armoe en alcohol toestanden. Blij dat je t daar goed hebt saampjes. Dikke knuffel -
03 Februari 2014 - 18:52
Gert Molema:
Hé lief,
klinkt goed allemaal. Fijn dat jij/jullie het naar jullie zin hebben, ook al is het wat wennen. Je schrijft trouwens leuk. Blijf ons op de hoogte houden! Succes met (de voorbereidingen voor) het onderzoek!
liefs van je vader -
03 Februari 2014 - 19:56
Arachne:
Ik zie, ruik en proef het helemaal voor me =)
Ook oma is het er mee eens, 'dat je het zo mooi kan verwoorden'.
Ga zo door met die tien woorden per dag, dan ken je er een heleboel tegen de tijd dat je met me mee naar Costa Rica ken:P
Kussen en amor ' -
04 Februari 2014 - 21:18
Jeanette:
Wederom een prachtig verhaal! Ik zie het helemaal voor me. Pas heel goed op voor die zon. Nederland zal wel heel ver achter je liggen, ben blij dat je het naar je zin hebt en dat je gemotiveerd bent. Doe je begeleiders de hartelijke groeten en Klaske natuurlijk ook, liefs madre Jeanette -
04 Februari 2014 - 22:12
Anja:
Lieve hadassa, ja,ja, ik lees ook je verhalen en zie je al helemaal zitten op die veranda met al die dieren om je heen en dat mooie uitzicht :-) geniet ervan meid!!! -
07 Februari 2014 - 11:16
Mirthe:
heerlijk en goed om te lezen lieve vriendin :) -
10 Februari 2014 - 00:26
Berry En Tanja Haverkamp :
Gaaf om te lezen hoe jullie worden begeleid. Mooi verslag ook
Geniet lekker van je tijd in Peru
Sjaloom!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
