Onderzoeken en vakantiegevoel
Door: Hadassa
Blijf op de hoogte en volg Hadassa en Klaske
17 Februari 2014 | Peru, Paucarbamba
Klaske heeft in de vorige blog al het één en ander toegelicht hoe het leven in Paucarbamba is. Ik dacht; laat ik eens wat vertellen over waarom we hier nu eigenlijk zijn.
We wonen nu al twee weken op de ranch, genaamd El Chalan. El chalan is de naam voor de ruiter van het Spaanse Paso paard. Dit paard heeft een bijzondere gang, namelijk een soort tölt zoals je die ook bij Ijslanders ziet. Er staan er maar liefst zeven hier op stal. Omdat de zomer hier het regenseizoen is en er dan niet veel toeristen komen voor paardentochten wilden Yojan en Karina deze paarden voor een ‘goed doel’ gebruiken. Er is namelijk veel ellende in deze omgeving, vandaar dat wij hier gaan onderzoeken welke kinderen er geschikt zullen zijn voor Equitherapie (therapie met paarden)
De kinderen
Vorige week zijn onze eerste interviews begonnen met de ‘verborgen kinderen’ hier in de Andes. Sommige dorpsbewoners weten echt niet dat er gehandicapte kinderen in de huizen leven, ze worden zoveel mogelijk van de straat gehouden. Niet altijd express, soms ook gewoon omdat het teveel moeite is om ze ergens mee naar toe te nemen. We hebben al vier interviews met kinderen en hun (meestal alleenstaande) moeders gehad. De leefomstandigheden zijn soms te bizar voor woorden! Maar ze hebben allemaal één ding gemeen, ze hun ouders willen echt wel het beste voor hun kind alleen weten ze niet hoe. Alle ouders zijn behoorlijk blij dat er mogelijk iets voor hun kind gedaan kan worden en al zou het geen effect hebben, dan nog kan het kind er even tussenuit.
Zo waren we bij een meisje van 17 dat alleen maar op bed ligt, ze had een spierziekte en heeft nooit leren praten of lopen. Dit meisje was alleen al helemaal gelukkig dat ze even uit bed werd gehaald en haar hand werd vastgehouden door ons. Haar moeder bekende spijtig dat ze bijna elke dag naar de stad ging om te werken, dan zorgde het 8 jarige zusje van dit meisje voor haar. Haar moeder was echt ten einde raad maar ze wist niet hoe ze het anders moest doen want er moest ook geld binnen komen. En een rolstoel tussen de maïsvelden doorduwen…. Nouja dat hoef ik niet eens uitleggen dat daar geen beginnen aan is. Van zulke verhalen kan ik wel even naar zijn.. maar ik word er ergens ook enthousiast van. Hoe mooi zou het zijn om dit meisje therapie te kunnen geven zodat ze misschien wel kan leren lopen of in ieder geval kan leren praten?
We hebben ook een jongen geïnterviewd waarvan de moeder echt niet wist wat hij had. Voor ons was duidelijk dat hij het syndroom van Down had. Ze had ergens nog wel wat vergeelde papieren liggen die ze een keer van de dokter had gekregen. Hier stond inderdaad op dat hij Down had. De mensen hier verdiepen zich absoluut niet in ziektes of wat hun kind mogelijk zou kunnen hebben. Allerlei therapieën of dokters aflopen doen ze al helemaal niet. Als een kind niet mee kan komen met de rest is hij lui en als hij slim genoeg is om wel wat te presteren dan werkt hij hard.
Door deze interviews met de kinderen begint voor ons het onderzoek ook steeds meer vorm te krijgen en worden we er zelf ook enthousiaster van, dat we straks echt iets kunnen afleveren hier wat van waarde is voor de gehandicapte kinderen uit de buurt. Vanmiddag gaan we naar een ander dorpje om ‘speciale kinderen’ te zoeken. Het is alleen al mooi dat ze op deze manier in beeld kunnen komen bij deze organisatie en dat er iets voor ze gedaan kan worden.
De tocht
Uiteraard zijn we niet alleen bezig met ons onderzoek. Zaterdagochtend hebben we in de stralende zon een heerlijke drie uur durende tocht gemaakt in de bergen naar een oude Inca ruïne. Yojan is toeristengids en hij transformeert ook meteen tot gids als we door de bergen rijden, hij weet van alles over de oude Inca tijd en kan urenlange verhalen vertellen. Erg interessant zo’n cultureel tochtje! Maar niet alleen dat, het was ook een uberbizarre ervaring om op een paard te zitten dat niet kan draven of galopperen. Mijn hele rijhouding wordt hier verpest want je moet hier erg achterover leunen en met je voeten recht naar voren, als het paard dan gaat tölten dan zit je alsof je op een luie stoel zit. Niks geen doorzitten, je voelt nauwelijks dat het paard loopt terwijl het eigenlijk best hard gaat. Daarnaast heb je de teugel in alleen je linkerhand vast. Je rechterarm hangt er een beetje bij zoals alleen een cowboy rijdt. Maar ik kan er wel aan wennen haha. Echt heerlijk, zo zou ik wel de hele dag op een paard kunnen zitten ^^
En Klaske, die voor de tweede keer in haar leven op een paard zat deed het super goed! En voor alle vrienden en familie die zo overbezorgd zijn dat ze veranderd in een paardenmeisje; geen zorgen, zo’n vaart zal het niet lopen hoor. Hoewel ik me trouwens afvraag wat daar mis mee is ^^
De vallei
De omgeving blijft trouwens prachtig. We zien steeds weer meer fascinerende dingen. Zo kan een zonnige middag hier ineens omslaan naar een fikse regenbui maar omdat dat zo snel gebeurt zien we bijna dagelijks wel regenbogen. Gisteren zagen we een regenboog zo hoog dat hij over de met sneeuw bedekte toppen van de bergen kwam. Een regenboog in de sneeuw, hoe vet is dat.
Ook onweert het bijna elke avond. Zonder regen, met alleen flitsen en donder. Boven Cusco regent en onweert het vaak omdat het veel hoger ligt maar het onweer draagt zo ver dat wij bijna elke avond kunnen genieten van een met flitsen verlichte vallei.
Verder liggen we in onze vrije tijd graag op een kleedje aan de rivier, met het bulderende kabaal van het water dat langs raast, een muziekje aan op onze telefoon, een goed boek en ingesmeerd met factor 50 voelt het op die momenten echt aan als vakantie.
Ons Spaans gaat echt de goeie kant op. Hele complete zinnen kunnen we niet formuleren maar op de markt kunnen we ons enigszins redden en gesprekken kunnen we half volgen omdat we wel wat woorden gaan herkennen. Daarnaast leren we ook wat woorden Quechua. Zo betekent ‘misclasque’ gemixt. Voor de grap wordt Klaske nu geregeld Miss Klaske genoemd.. wat de Quechua sprekenden echt hilarisch vinden….
Echt superbedankt voor al jullie leuke berichtjes, interesse en meeleven enzo! We vinden eigenlijk dat de tijd hier heel hard vliegt, we zitten hier alweer meer dan drie weken! Maar de liefde van het thuisfront doet ons ook goed :)
-
17 Februari 2014 - 21:10
Gert Molema:
Hé lief,
mooi geschreven hoor! Eigenlijk ben ik best heel trots op m'n dochter die dit allemaal maar doet in dit verre land. Geniet er maar van en ik hoop inderdaad dat jullie iets kunnen betekenen voor de kinderen daar. Heel veel liefs uit Holland!
groetjes,
je vader -
18 Februari 2014 - 10:53
Anita:
Gratis vuurwerk iedere avond!!! Wauw! Maar wat een verhaal. Dat is zo haaks op hoe het hier gaat!Heel veel succes meiden! xx -
18 Februari 2014 - 11:09
Esther:
Wow heftig hoor die interviews... maar goed dat jullie dit doen en dat jullie deze kinderen hopelijk een betere toekomst kunnen geven. En geniet maar lekker van het mooie weer daar met je factor 50 ;) dat is altijd nog beter dan deze 'nep'winter in NL.
Dikke kus! -
18 Februari 2014 - 15:12
Petra:
Nou meiden, hier heerst jaloezie!! Geniet maar lekker en een beetje paardenmeisje, daar is niks mis mee hoor. Hou jullie taai en veel succes met jullie onderzoek, toppers! Liefsssss -
18 Februari 2014 - 16:22
Irene:
Hey Klaske! Tof om jullie belevenissen te lezen daar in Peru! Mooie opdracht ook waar jullie mee bezig zijn. Heel veel succes en blijf je ondertussen verwonderen en lekker genieten. Liefs uit Rotjeknor! :-)
-
21 Februari 2014 - 23:03
Berry:
Hoihoi wat gaaf om te horen, die equitherapie.
Laat Miss Klaske en Nadassa maar schuiven! -
22 Februari 2014 - 22:26
Tanja:
Ha Klaske,
Wat ben je in een bijzonder land en op een bijzondere plek.
Mooi om je zo te kunnen volgen.
Geniet en sla je vleugels maar lekker uit, zodat je tot grote zegen mag zijn voor de kinderen daar.
We bidden voor je.
Sjaloom!
Tanja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley